Šta se to dešava u Beogradu?
Zašto Srbi prelaze na islam?
“Moji najbolji prijatelji su ekstremni navijači Crvene zvezde. Oni su bez rezerve prihvatili moju odluku. Rekli su: ‘Ako je to tvoja odluka i ako te to zadovoljava, onda je u redu.’ Jer ja i dalje ostajem onaj isti Nenad Ristić”
Newsweek istražuje: Zašto Srbi prelaze na islam? REGIJA
Dvorište četiri i po vijeka stare Bajrakli džamije u centru Beograda, petkom u rano popodne uvijek je puno vjernika koji zakasne da zauzmu mjesto za molitvu. Bosi ili u čarapama, stoje na uglačanom kamenu i usrdno se klanjaju kao i njihova braća u vjeri unutra.
I tu, pred širokim drvenim vratima, i pod svodovima drevnog zdanja bude i starih ljudi, povijenih pod godinama i životom, i mladića; diplomata neke zalivske zemlje u odijelu od engleskog štofa stane uz pohabanog penzionera; ponegdje se vidi čarapa pocijepana na peti.
Svi se ti ljudi skladno pokreću u molitvi, podižu ruke do lica, spuštaju se na koljena, klanjaju… S njima se moli vitak čovjek, ni star ni mlad, ni nizak ni visok. Nalik je hiljadama sličnih Beograđana. Na ulici ne bi privukao posebnu pažnju. U džamiji, gdje su svi ostali crnokosi i tamnije puti, njegova smeđa kosa je upadljiva.
Jednog petka prošlog juna on je na molitvu došao prvi put. Stojeći među ostalima, bez zastajanja, glasom koji je tek nešto malo podrhtavao od treme i svečanosti prilike, izgovorio je na arapskom: „Ešhedu en laa ilaahe illa-L-Laah, ve ešhedu enne Muhammede ‘abdhuu ve resuuluhuu.“
I tog momenta, kad je saopštio: “Sam Bog jeste Bog, priznajem i svjedočim, a Muhammed je Njegov poslanik”, Nenad Ristić, do tada kršten u pravoslavnoj vjeri, prešao je na islam.
U Srbiji niko ne zapisuje koliko je pravoslavnih hrišćana prešlo na islam ili obrnuto. Ili bar ne žele da te brojke javno saopšte.
„Broj onih koji se meni obrate zbog toga, pretežno Srba, ne prelazi dvadesetak godišnje“, kaže za Newsweek Srbija Muhamed Hamdi Jusufspahić, dodajući da je većinom riječ o Beograđanima, ali da ih ima i iz unutrašnjosti.
Sve i kad se dodaju ostale dvije zajednice muslimana u Srbiji, po broju onih koji su prešli na islam, a u odnosu na ukupan broj stanovnika, Srbija se sa svojih sedam miliona žitelja nalazi daleko iza zemalja kao što su Njemačka, Francuska i Velika Britanija.
Prema podacima iznijetim u studiji koju je 2011. objavila multireligijska grupa „Sudbinska pitanja“, svake godine u Velikoj Britaniji (64 miliona stanovnika) u prosjeku oko 5.200 ljudi pređe na islam. U Njemačkoj (80 miliona) i Francuskoj (66 miliona) taj broj iznosi oko 4.000 godišnje.
Konvertitstvo je staro koliko i konfesije, mada je, po prirodi stvari i u skladu s duhom vremena, kroz istoriju prevladavalo ono pod prinudom. S razvojem masovnih medija i promjena vjere postaje tema jet-set hronika. Prije pet decenija, tačnije 1964., veliki publicitet dobio je svjetski prvak u boksu Cassius Clay kada je primio islam i promijenio ime u Muhammad Ali.
Britanski pop pjevač Cat Stevens isto je uradio 1975. i od tada se zove Yusuf Islam.
Roger Garaudy, znameniti francuski pisac i filozof, teoretičar marksizma, prevjerio se 1982., a umro je, na ahiret preselio, dvije decenije kasnije kao Raaga Garaudy. Francuski fudbalski reprezentativac Franck Ribery, potomak francuskih kardinala, inače oženjen Alžirkom, na islam je prešao 2002. pod imenom Bilal Yusuf Mohammed.
I Srbija ima svog „celebrity“ konvertita: Milan Bogdanović, pisac i književni kritičar, urednik Srpskog književnog glasnika, upravnik pozorišta u Novom Sadu i Beogradu, član Srpske akademije nauka – i otac potonjeg gradonačelnika Beograda Bogdana Bogdanovića – prije Drugog svjetskog rata primio je islam i dobio ime Mefail. Prezime je zadržao. Prilikom prelaska na islam, ljudi obično ostavljaju prezime, a mijenjaju lično ime – Milani i Zorani postaju Mefaili i Muhamedi, Zorice i Milice postaju Fatime i Sabihe…
Poznati sportski novinar Marjan Mijajlović takođe je prešao na islam i sada se zove Mustafa.
Nenad Ristić, star 42 godine, na islam je prešao prije osam mjeseci. Ime nije mijenjao. Diplomirani je istoričar, ali radi u turizmu, otac sedamnaestogodišnjeg sina, razveden. U petnaestoj godini je kršten u pravoslavnoj crkvi, To je, kaže, bila i njegova volja i volja njegove porodice. Do studija je živio u rodnom Vladičinom Hanu, posljednjih dvadeset i nešto godina stanovnik je Beograda. Ovo je njegova priča:
“Do devedesetih godina prošlog vijeka odnos prema muslimanima na jugu Srbije bio je krajnje tolerantan, gotovo indiferentan. A od devedesetih, poslije propagande, ratova i svega, to se mijenja nagore.
